Adam Heydel

Urodził się 6 XII 1893 r. w Gardzienicach w pobliżu Radomia. Studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim zakończył doktoratem w 1922 r. Równolegle ze studiami, w latach 1919-21 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a następnie poświęcił się karierze uniwersyteckiej, uzyskując w r. 1925 habilitację z ekonomii politycznej. Od 1927 r. wykładał na UJ ekonomię, a w 1929 r. został profesorem nadzwyczajnym. Prowadził również zajęcia w uniwersyteckiej Szkole Nauk Politycznych oraz w krakowskim Wyższym Studium Handlowym. Był zdecydowanym zwolennikiem liberalizmu ekonomicznego, natomiast politycznie związał się z umiarkowanym skrzydłem obozu narodowego. Ostro krytykował dominujący w polityce gospodarczej międzywojennej Polski etatyzm i interwencjonizm. W latach 1930-31 prezesował Klubowi Narodowemu w Krakowie. Za ostrą krytykę polityki władz sanacyjnych został w 1933 r. usunięty z katedry, na którą powrócił w 1937 r. Od 1934 r. był dyrektorem Instytutu Ekonomicznego PAU. W listopadzie 1939 r. został wraz z grupą profesorów UJ aresztowany przez Niemców i przez kilka miesięcy przebywał w obozie w Sachsenhausen. Zwolniono go w lutym 1940 r., ale w styczniu roku następnego ponownie uwięziono i skierowano do obozu w Oświęcimiu, gdzie został prawdopodobnie rozstrzelany 14 III 1941 r.
Główne prace: Podstawowe zagadnienia ekonomii, 1925; Kapitalizm i socjalizm wobec etyki, 1927; Czy i jak wprowadzić liberalizm ekonomiczny?, 1931; Pojęcie produktywności, 1934; Teoria dochodu społecznego, 1935
W 2012 r. w serii Biblioteka Klasyki Polskiej Myśli Politycznej ukazał się wybór pism Adama Heydla "Liberalizm i etatyzm".