Antoni Szymański

Urodził się 27 października 1881 r. w Praszcze, w powiecie wieluńskim, ukończył Seminarium Duchowne we Włocławku, następnie wyjechał do Belgii, gdzie studiował filozofię i nauki społeczne. W latach 1908-18 wykładał w Seminarium Duchownym we Włocławku, redagując zarazem „Ateneum Kapłańskie”. Od 1918 r. wykładał politykę społeczną, etykę i historię katolicyzmu społecznego na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, w 1919 r. uzyskując stopień doktora habilitowanego z zakresu chrześcijańskiej nauki społecznej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Na KUL pełnił liczne funkcje: dziekana Wydziału Prawa Kanonicznego (1920-21), prorektora (1922-26), dziekana Wydziału Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych, wreszcie rektora (1933-42). Aktywny jako redaktor miesięcznika „Prąd” i działacz społeczny (założyciel w 1928 Towarzystwa Wiedzy Chrześcijańskiej, od 1931 prezes Związku Polskiej Inteligencji Katolickiej, organizator Tygodni Społecznych „Odrodzenia” w Lublinie, od 1934 r. prezes Rady Społecznej przy Prymasie Polski, inicjator Towarzystwa Naukowego KUL), patronował organizowanym na KUL-u wykładom powszechnym dla duchowieństwa z zakresu myśli społecznej Kościoła, a po wybuchu II wojny światowej organizował pomoc dla uchodźców, wkrótce jednak, w listopadzie 1939 r. został aresztowany i osadzony w lubelskim więzieniu. Po zwolnieniu mieszkał na plebanii w Bełżycach, kierując stamtąd działającym w konspiracji KUL i organizując pomoc dla jego pracowników. Autor licznych opracowań z interesujących go zakresów: Studia i szkice społeczne, Polityka społeczna, Bolszewizm jako prąd kulturowy i cywilizacyjny, Ekonomika i etyka, Zagadnienia społeczne. Zmarł w Bełżycach.