Eustachy Sapieha

Urodził się 2 sierpnia 1881 r. w Białce Szlacheckiej pod Lwowem jako syn księcia Jana Pawła Aleksandra i Seweryny z hr. Uruskich. Ukończył gimnazjum we Lwowie, następnie studiował na politechnice w Zurychu, kończąc wyższą szkołę leśną. Po powrocie do kraju administrował dobrami w województwie nowogródzkim, W 1916 r. sprawował funkcję prezesa Rady Głównej Opiekuńczej, w następnym roku był inicjatorem niedoszłego zamachu, mającego na celu utworzenie niezależnego od okupanta rządu polskiego, a w 1918 r. podejmował starania o doprowadzenie do porozumienia Rady Regencyjnej i Komitetu Narodowego Polskiego. Po odzyskaniu niepodległości uczestniczył w próbie zamachu stanu na rząd Jędrzeja Moraczewskiego w nocy 4/5 stycznia 1919 r.; po krótkim pobycie w areszcie wstąpił do wojska i został wkrótce mianowany przez Józefa Piłsudskiego pierwszym polskim posłem w Londynie (1919-1920); w rządach Władysława Grabskiego i Wincentego Witosa piastował tekę ministra spraw zagranicznych (czerwiec 1920 - maj 1921), towarzysząc Piłsudskiemu w jego podróży do Paryża w 1921 i sygnując polsko-francuski układ polityczny. Po podaniu się do dymisji 24 maja 1921 r. nie wrócił już do dyplomacji. Związany z ugrupowaniami konserwatywnymi, uczestniczył w organizowaniu zjazdu w Nieświeżu (1926), a w latach 1928-1930 był posłem na Sejm z list BBWR. W czasie II wojny światowej znalazł się na terenach przyłączonych do ZSRS, skąd w 1941 r. przedostał się do Londynu; po zakończeniu wojny nie wrócił do kraju, umierając 20 lutego 1963 r. w Nairobi (Kenia).