François-René de Chateaubriand

W młodości służył w armii. Mieszkając w Paryżu, był świadkiem wybuchu rewolucji francuskiej. W 1791 r. udał się w podróż do Ameryki. Po powrocie obserwował wzrost znaczenia radykałów. Postanowił wyjechać z Francji i przystąpić do antyrewolucyjnej „armii książąt”. W czasie szturmu na Thionville odniósł rany. Zmuszony do opuszczenia swego oddziału, przeniósł się do Anglii. Do Francji powrócił w 1799 r. po objęciu władzy przez Napoleona, którego – mimo początkowych nadziei – oceniał bardzo krytycznie. Poparł powrót do władzy Burbonów. W latach 1818-1820 wydawał – m.in. we współpracy z Louisem de Bonaldem – ważne dla rozwoju myśli konserwatywnej pismo „Le Conservateur”. W 1821 r. został ambasadorem w Berlinie, zaś w 1822 r. objął placówkę w Londynie. W latach 1822-1824 był ministrem spraw zagranicznych. W kolejnych latach zajmował często polemiczne stanowisko wobec polityki rządu. W latach 1828-1829 był ambasadorem w Rzymie. Negatywnie odniósł się do rewolucji lipcowej i panowania Ludwika Filipa. Napisał m.in. bardzo popularne powieści Atala (1802) i René (1803), bardzo cenione pamiętniki Mémoires d’outre-tombe (1849-1850), dzieła ważne dla myśli chrześcijańskiej Le génie du christianisme (1802) i Les Martyrs ou le triomphe de la religion (1809), a także prace polityczne Essai historique politique et moral sur les révolutions anciennes et modernes considérées dans leurs rapports avec la révolution françaises de nos jours (1797), De Buonaparte, des Bourbons, et de la nécessité de se rallier à nos princes légitimes (1814), Refléxions politiques sur quelques écrits du jour et sur les intéréts de tous les Français (1814), De la Monarchie selon la Charte (1816) i De la restauration et de la monarchie élective, ou Réponse a linterpellation de quelques journaux sur mon refus de servir le nouveau gouvernement par m. de Chateaubriand (1831).