Jan Bobrzyński

Urodził się 14 września 1882 r. w Krakowie. Był synem Michała Bobrzyńskiego, namiestnika Galicji, autora słynnych Dziejów Polski w zarysie. Jan Bobrzyński pracował po 1918 r. jako urzędnik, był działaczem gospodarczym, wydawcą pism konserwatywnych (m.in. „Dnia Polskiego” i „Nasza Przyszłość”) i politykiem. W 1926 r. został sekretarzem generalnym Stronnictwa Pracy Narodowej. Był zwolennikiem współpracy z obozem sanacyjnym, pod warunkiem zachowania niezależności przez konserwatystów. Gdy środowiska konserwatywne, z którymi był dotąd związany, zbytnio - jego zdaniem - zbliżyły się do piłsudczyków, wszedł z nimi w spór ideowy i polityczny, zarzucając im oportunizm i wyrzeczenie się wielu konserwatywnych zasad. Powołał do życia Związek Polskiej Myśli Państwowej (1934). Po wojnie z uwagi na antykomunistyczną postawę nie mógł liczyć na powrót do działalności publicznej. W 1945 r. podjął pracę w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach, następnie odbudowywał Zakłady Chemiczne w Oświęcimiu. Zmarł 3 września 1951 r. w Krakowie. Do najważniejszych dzieł Bobrzyńskiego należą Sprzeczności idei demokratycznej (1929), Bolszewicka prawda (1936) i Na drodze walki. Z dziejów odrodzenia myśli konserwatywnej w Polsce (1928).