Louis de Bonald

Za panowania Ludwika XV służył w armii. W 1785 r. został merem Millau. Przeciwko rewolucji francuskiej zwrócił się dopiero po uchwaleniu w 1790 r. Konstytucji cywilnej kleru – wcześniej organizował w Millau Gwardię Narodową i zasiadał w Zgromadzeniu Departamentalnym. Lata 1791-1797 spędził w Niemczech. Po powrocie do Francji, za Konsulatu i I Cesarstwa wiele publikował, m.in. współpracując z Chateaubriandem i ogłaszając artykuł w „Journal des Débats” i „Mercure de France”. Myśl polityczną de Bonalda cenił Napoleon, który powierzył mu obowiązki radcy uniwersytetu cesarskiego. Powrót do władzy Burbonów de Bonald przyjął z radością, ale rozczarował się tym, że Restauracja nie przyniosła przywrócenia przedrewolucyjnych porządków. Negatywnie oceniał Kartę konstytucyjną, jako deputowany (1815-1823) prowadził aktywną działalność w opozycji. W 1816 r. został wybrany do Akademii Francuskiej. W 1818 r. zaangażował się w wydawanie założonego przez Chateaubrianda pisma „La Conservateur”. W latach 1821-1822 był przewodniczącym Izby Deputowanych. W 1823 r. otrzymał tytuł wicehrabiego, został ministrem stanu i wszedł do Izby Parów. Po rewolucji lipcowej odmówił złożenia przysięgi Ludwikowi Filipowi, zrezygnował z godności para i powrócił w strony rodzinne. Napisał m.in.: Theorie du pouvoir politique et religieux (1796, 3 t.), La législation primitive considerée dans les derniers temps par les seules lumieres de la raison (1802, 3 t.), Essai analitique sur les lois naturelles du l`ordre social ou du pouvoir, du ministre et du sujet dans la société (1817), Recherches philosophiques sur les premiers objets des connaissances morales (1818, 2 t.) i Démonstration philosophique du principe constitutif de la société (1827).