Łukasz Górnicki

Urodził się w 1527 roku w Oświęcimiu w rodzinie mieszczańskiej. Początkowo pobierał nauki w Oświęcimiu, a później w Krakowie w szkole parafialnej św. Jana. Tam też musiał spotkać się ze środowiskiem włoskim. W klasztorze franciszkanów wykładali w tym czasie Lismanin i słynny Włoch Marek de la Torre. W 1545 r. podjął służbę na dworze Samuela Maciejowskiego podkanclerzego i biskupa krakowskiego. W latach 1545– 1548 przebywa we Włoszech, prawdopodobnie studiuje prawo i filozofię na Uniwersytecie w Padwie. Po powrocie do kraju rozpoczyna służbę dyplomatyczną. W roku 1561 nobilitowany, w kilka lat później objął starostwo w Tykocinie (przeniósł się tam wraz z biblioteką królewską gromadzoną dotychczas w Wilnie). Górnicki dedykuje Zygmuntowi Augustowi swoje najświetniejsze dzieło pt.: Dworzanin polski, będące parafrazą Il libro der Cortegiano Baltazara Castiglionego. Łukasz Górnickim był jednym z najwybitniejszych prozaików polskiego Renesansu. Oprócz twórczości prozatorskiej ma w swoim dorobku również przekłady oraz poezję. Pisarz stawiany jest obok Jana Kochanowskiego, jako najwybitniejszy przedstawiciel nurtu klasycznego w literaturze polskiego Renesansu. W swoich dziełach posługiwał się pięknym, odróżniającym się od potocznego, językiem. Wypowiadał się precyzyjnie, nie używał latynizmów, był doskonałym stylistą. Zmarł w 1603 roku w Lipkach. Jego najważniejsze dzieła to: Dworzanin polski (1566); Żal po zgonie żony Barbary (tren) (1589); tragedia pt. Troas (przekład z Seneki); traktat Rzecz o dobrodziejstwach (przekład z Seneki, 1593); Nowy karakter polski – współautor wraz z Janem Kochanowskim (1594).