Stanisław Bukowiecki

Stanisław Bukowiecki rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Karierę naukową kontynuował na Uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie uzyskał tytuł doktora praw. Po powrocie do Warszawy angażował się w działalność nielegalnych organizacji niepodległościowo-demokratycznych. Był jednym z założycieli Związku Młodzieży Polskiej "Zet", powstałego w 1897 r. W 1916 r. objął stanowisko dyrektora Departamentu Sprawiedliwości w Tymczasowej Radzie Stanu, a od 7 grudnia 1917 r. do 27 lutego 1918 pełnił funkcje ministra sprawiedliwości w rządzie Jana Kucharzewskiego. W tym czasie zajął się organizowaniem niezależnego sądownictwa polskiego. Zwalczał także panującą częściowo w Ministerstwie Sprawiedliwości tendencję niedopuszczania Żydów do stanowisk sędziowskich. W 1918 r. powierzono mu zadanie zorganizowania Prokuratorii Generalnej RP, której został prezesem, pełniąc tę funkcję nieprzerwanie do 1939 r. Od 1923 r. sprawował urząd wiceprezesa Komisji Kodyfikacyjnej, której zadaniem było ujednolicenie kodeksów prawnych na terenie II RP. Po wybuchu wojny zaangażował się w działalność konspiracyjną. Był jednym z założycieli Związku „Wolność i Lud”, przekształconego w kwietniu 1941 r. w Związek Syndykalistów Polskich, w którym działał czynnie aż do śmierci w 1944 roku. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Napisał m.in. O dzielnicowości w Polsce współczesnej (1921) oraz Polityka Polski Niepodległej (1922).