Stanisław Tarnowski

Publicysta polityczny, historyk literatury i krytyk literacki. Studiował prawo i filozofię w Krakowie i Wiedniu (1854-60). W r. 1860 był jednym z korespondentów galicyjskich tzw. Biura Polskiego powołanego przez Hôtel Lambert. W latach 1861-62, w czasie pobytu w Paryżu, pracował w Biurze Hôtelu Lambert pod kierunkiem W. Kalinki i J. Klaczki. W czasie powstania styczniowego działał m.in. w tzw. Biurze Krakowskim redakcji Czasu oraz w wydziale wojskowym tzw. Komitetu Obywatelskiego Galicji zachodniej, za co więziły go w Ołomuńcu władze austriackie (1863-64). W r. 1866 został jednym z założycieli Przeglądu Polskiego, a w trzy lata później współautorem Teki Stańczyka i współwłaścicielem Czasu, będąc zarazem jednym z przywódców grupy konserwatystów krakowskich – “stańczyków”. Od 1867 był posłem do galicyjskiego Sejmu Krajowego, a od 1885 – członkiem wiedeńskiej Izby Panów. W 1871 r. został mianowany profesorem literatury polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, w rok później członkiem Akademii Umiejętności, a od r. 1890 jej prezesem. Dwukrotnie piastował godność rektora UJ (1886 i 1899). W 1909 r. ustąpił z katedry uniwersyteckiej. Autor m.in. "Pisarzy politycznych XVI wieku" (2 t., 1886, wznowionych w serii "Biblioteka Klasyki Polskiej Myśli Politycznej" w 2000 r.), "Z doświadczeń i rozmyślań" (1891, wznowionych w serii "Biblioteka Klasyki Polskiej Myśli Politycznej" w 2001), "Zygmunta Krasińskiego" (2 t., 1893), "Studiów politycznych" (2 t., 1895) oraz czterotomowego zbioru "Rozpraw i sprawozdań" (1895-98) i siedmiotomowej "Historii literatury polskiej" (1900-07).