Władysław J. Stankiewicz

Ukończył warszawskie Gimnazjum im. T. Czackiego (wiosną 1939 r.). Po wybuchu wojny przedostał się na Zachód, gdzie w 1944 r. uzyskał stopień magistra na Uniwersytecie w St. Andrews. Po inwazji alianckiej walczył jako oficer 1 Polskiej Dywizji Pancernej we Francji (Normandii), Belgii, Holandii i Niemczech. Później służył w 2 Korpusie Wojska Polskiego we Włoszech. W 1952 r. otrzymał stopień doktorski. Wykładał na wielu uniwersytetach całego świata, ale swą karierę akademicką związał przede wszystkim z Uniwersytetem Kolumbii Brytyjskiej w Vancouver – był profesorem nauk politycznych tej uczelni (1957-1987). Napisał m.in. Politics & Religion in Seventeenth-Century France: A Study from the Monarchomacs to Bayle, as Reflected in the Toleration Controversy (1960), Aspects of Political Theory: Classical Concepts in an Age of Relativism (1976, wyd. polskie: Niezbędność teorii politycznej: klasyczne pojęcia w dobie relatywizmu, 2003), Approaches to Democracy: Philosophy of Government at the Close of the Twentieth Century (1980, wyd. polskie: Demokracja w teorii i praktyce, 2010), In Search of a Political Philosophy: Ideologies at the Close of the Twentieth Century (1993) i The Essential Stankiewicz: On the Importance of Political Theory (2001).