Drzemka rozsądnych

Zbiór esejów jednego z najbardziej znanych współczesnych polskich publicystów i myślicieli politycznych.
"Zebrane w tym tomie artykuły dotyczą skomplikowanych związków między nowoczesnym porządkiem politycznym a sferą aksjologiczną. Ich wspólnym mianownikiem jest również przekonanie, że to nie wyłącznie społeczeństwo, jego niższe warstwy, lecz także elity polityczne i intelektualne były przeszkodą  w budowie Rzeczpospolitej jako demokratycznego państwa prawa kontynuującego tradycje polskiego republikanizmu, że to "rozsądni” i "oświeceni” często "drzemali” intelektualnie, nie dostrzegając tego, co się dzieje wokół nich  - w Polsce i na  świecie. Gdyby nie ta "drzemka rozsądnych” Polska wyglądałaby dzisiaj inaczej.  Jestem bowiem przekonany, że źródła korupcji państwa tkwią również w sposobie rozumienia nowego porządku społecznego i politycznego, jaki ukształtował się i stał się dominujący po 1989 roku”.
(ze Wstępu) ”Filozofia polityczna, która określała i legitymizowała III RP - ów swoisty polski liberalizm - byłaby w stanie doprowadzić do kryzysu najzdrowsze społeczeństwo, a polskiemu społeczeństwu po traumie II wojny światowej i po latach komunizmu daleko było do zdrowia, chociaż wyłoniło z siebie tak wspaniałe zjawisko polityczne jak pierwsza "Solidarność ". Jej dorobek został jednak całkowicie zmarnowany”.
(O genezie III Rzeczypospolitej raz jeszcze) ”Nasze kłopoty z "nieszczęsnym darem wolności" polegały bynajmniej nie tylko na tym, iż nie zawsze potrafiliśmy się z tym darem właściwie obchodzić, lecz przede wszystkim na tym, że miał to być podarunek wynegocjowany i wielkodusznie nam zaoferowany przez elity, a nie wywalczone przez społeczeństwo fundamentalne prawo. Po jego rozpakowaniu okazało się, że zawiera on coś zgoła innego, niż oczekiwaliśmy. Wolność stała się wolnością indywidualnych dążeń bez odpowiedzialności, poczucia dobra wspólnego, bez reguł i kontroli; w praktyce stała się wolnością drapieżnych, silnych i bezwzględnych”. (Niedokończony projekt) Zdzisław Krasnodębski,  socjolog i filozof społeczny, w latach od 1976 do 1991 wykładał socjologię teoretyczną i filozofię społeczną na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1995 profesor Uniwersytetu w Bremie, a od 2001 także Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Najważniejsze publikacje: Rozumienie ludzkiego zachowania: rozważania o filozoficznych podstawach nauk humanistycznych i społecznych (1986), Upadek idei postępu (1991), Postmodernistyczne rozterki kultury (1996), Demokracja peryferii (2003, 2. wydanie 2004).