Krajobrazy z Mistralami w tle

Krajobrazy z Mistralami w tle książka o polskiej polityce wschodniej, jej ideowych zasadach, strategicznych celach, sposobach realizacji i uwarunkowaniach jej miejscu w działaniach UE na arenie międzynarodowej a zwłaszcza sytuacji na Ukrainie, Białorusi, w Rosji i Gruzji.

Paweł Kowal należy do pokolenia, które dorastało bez resentymentów. Także w kwestii Rosji. Ale i w jego pokoleniu nie jest to już takie częste zachował idealizm co do szans prowadzenia polityki zagranicznej racjonalnej i odpowiadającej interesom Polski. Lektura prezentowanych esejów to potwierdza.

Jadwiga Staniszkis

O Kowalu komentatorzy mówią, ze jest "młody-stary". Bo młody metrykalnym wiekiem, ale stary (w dobrym tego słowa znaczeniu) a raczej dojrzały w sposobie myślenia o polityce. Tacy ludzie są w polskim życiu politycznym i szerzej publicznym bardzo potrzebni.

Igor Janke

Zaproponowany wybór artykułów odkrywa przed nami talent publicystyczny autora kronikarza, który w sposób zachwycający przedstawia ważne wydarzenia w polityce zagranicznej ostatnich lat. W każdym z artykułów jego mistrzostwo kronikarskie w pewnej chwili ustępuje jednak charyzmie polityka i umiejętności dokonania dokładnej oceny politycznej, a czasem wręcz ostrej krytyki.

Borys Tarasiuk

Paweł Kowal (ur. 22 lipca 1975 r. w Rzeszowie), historyk, politolog, społecznik, publicysta. Studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz w Collegium Invisible w Warszawie pod kierunkiem prof. Krystyny Kersten. Jest adiunktem w ISP PAN, zajmuje się problemami transformacji systemów politycznych oraz polityką wschodnią. Był prezesem Klubu Jagiellońskiego, dyrektorem Mazowieckiego Centrum Kultury i Sztuki oraz współtwórcą Muzeum Powstania Warszawskiego. Pracował na stanowiskach kierowniczych w administracji publicznej m.in. w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz urzędzie Miasta St. Warszawy. Od 2003 r. blisko współpracował z Lechem Kaczyńskim jako prezydentem Warszawy i później Polski. W 2005 i 2007 r. wybrany posłem na Sejm RP, w latach 2006-2007 wiceminister spraw zagranicznych RP, od 2009 r. poseł do Parlamentu Europejskiego, przewodniczący Delegacji UE do Komisji Współpracy Parlamentarnej UE-Ukraina.

Patronat nad książką:
- Dziennik Polski
- Nowa Europa Wschodnia
- Salon 24
- Teologia Polityczna

Fragmenty książki:
Jeszcze jednego za mało jest w dyskusjach o polityce zagranicznej: ukazania polskiej wizji Europy Środkowej za dekadę czy dwie i to zarówno w wariancie poszerzenia Unii Europejskiej i NATO, jak i gdyby takie rozszerzenie okazało się niemożliwe. Wyrażenie rzeczy zasadniczych, że nowa Europa Środkowa ma być regionem podmiotowych wobec Rosji narodów, współdziałających ze sobą, niezależnych energetycznie to trochę za mało. Brakuje wizji regionu w zmieniającej się UE lub na jej peryferiach.

Rosjanie nauczyli się grać na emocjach społecznych w Polsce i "ustawiać polityków nad Wisłą wobec wymyślonego dylematu, czy są "rusofobami czy nie być może pierwszy raz na taką skalę wmontowano Polaków w ten wydumany dylemat. Swoje zrobili też sojusznicy z NATO i Unii Europejskiej, a szczególnie z Waszyngtonu, którzy od kilku lat o niczym innym nie mówili, jak tylko o konieczności naprawy przez Polskę relacji z Rosją. Nagle uczestnictwo w tych osobliwych zawodach, kto z Polaków nie jest rusofobem, stało się także elementem kształtowania pozycji polskich polityków w Unii. Strach przed posądzeniem o niechęć do Rosji działał na polskich polityków jak gaz obezwładniający. Rosji udało się koncertowo uruchomić polskie kompleksy, resentymenty, ale i sentymenty. Bez problemu przenikały one z salonów politycznych do polskich gazet i domów.

Możliwy jest też wariant trzeci, nazwijmy go pośrednim lub sztokholmskim, wzorowanym, mówiąc w pewnym uproszczeniu, na polityce Szwecji wobec Rosji. Taki miękki realizm musiałby oznaczać, że są z góry określone granice, których nie pozwalamy Rosji przekroczyć, w zamian za to jednak wyrzekamy się między innymi werbalnego okazywania niechęci wobec polityki sąsiada en bloc i oszczędnie używamy przeciw Rosji naszych wpływów w instytucjach unijnych. Byłby to rodzaj inteligentnej, precyzyjnej, krytycznej polityki wobec Rosji. Objawiłaby się ona na przykład poprzez rygorystyczne odwołanie się do zabezpieczenia ochrony praw człowieka w Rosji, zasad ochrony Morza Bałtyckiego i przestrzegania, by Rosja nie próbowała wpływać na sytuację wewnętrzną w Polsce, czy to poprzez rozgrywanie ambicji polityków, czy wpływ na stan uzbrojenia polskiej armii.