O postępie i wolności
Dane szczegółowe:
- Oprawa twarda
- Rok wydania 2015
- Liczba stron 624
- Wymiar [mm] 125x195
- EAN 9788362628384
- ISBN 978-83-62628-38-4
- Data 2015-07-03
- ID 326998
Wyślemy w czasie: 24 h
Wybór pism konserwatywnego myśliciela, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, publikującego m.in. na łamach stańczykowskiego „Przeglądu Polskiego”. W swych erudycyjnych tekstach zajmował się on m.in. zagadnieniami wolności, postępu, narodu i władzy politycznej. Ukazywał idee, które dominowały w myśleniu o polityce i państwie w drugiej połowie XIX wieku, do wielu z nich odnosząc się krytycznie, poszukując - wzorem wielu konserwatywnych myślicieli epoki - równowagi między wolnością a porządkiem - wartościami absolutyzowanymi z jednej strony przez zagorzałych zwolenników rodzących się wówczas systemów demokratycznych, a z drugiej przez apologetów scentralizowanego rządu o rozbudowanych prerogatywach. Jego przemyślenia przenoszą współczesnego czytelnika w świat pojęć, który tylko pozornie jawi się jako dawno przebrzmiały. Wiele obserwacji Kasparka okazuje się zaskakująco aktualnych, gdyż idee polityczne zmieniły się znacznie mniej niż formy, w których są wcielane w życie.
Urodził się 23 października 1844 r. w Samborze. W 1862 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim i kontynuował je na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1869 r. uzyskał tytuł doktora praw. W tym czasie podjął prace w sądownictwie. Habilitował się w 1871 r. na podstawie rozprawy Zasady główne ustaw małżeńskich Kościoła katolickiego ze stanowiskiem filozofii oraz Zasady Hugona Grocjusza o prawie interwencji ze stanowiska dzisiejszej nauki filozoficznego i pozytywnego prawa narodów. Rok później Kasparek został mianowany profesorem nadzwyczajnym w zakresie filozofii prawa i praw narodów, ale wykładał również austriackie ustawodawstwo administracyjne, a po zastąpieniu J. B. Oczapowskiego także naukę administracji. W 1875 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego, rozpoczynając wykładanie encyklopedii umiejętności politycznych. Specjalizował się w dziedzinie filozofii prawa, prawa politycznego i administracyjnego, prawa międzynarodowego publicznego oraz historii doktryn. Jest autorem pierwszego polskiego systemu prawa politycznego. Od 1884 r. zasiadał w Radzie Miasta Krakowa. W 1887 r założył Krakowskie Towarzystwo Prawnicze. Współpracował też z Instytutem Prawa Międzynarodowego w Brukseli. Był jednym z inicjatorów I Zjazdu Prawników i Ekonomistów w Krakowie. Zaangażował się w działalność Towarzystwa Tatrzańskiego oraz Towarzystwa Czerwonego Krzyża, pełniąc w nim funkcje wiceprezesa.
Zmarł 19 marca 1903 r. w Krakowie.
Do najważniejszych jego prac należą: Udział Polaków w uprawie prawa międzynarodowego (1885), Podręcznik prawa politycznego (t.1 1888, t.2 1894), Prawo polityczne ogólne z uwzględnieniem austriackiego razem ze wstępną nauka ogólną o państwie (t.1 1877, t.2 1881), Zadanie filozofii prawa i jej stanowisko w dziedzinie nauk prawnych (1888).