Od Lenina do Hitlera. Seria: Polskie Studia nad Totalitaryzmem

Dane szczegółowe:

Oprawa twarda
Rok wydania 2023
Liczba stron 344
EAN 9788367830140
ISBN 978-83-67830-14-0
Data 2023-12-22
ID 579581

Cena: 56.05 zł

Pozycja dostępna
Wyślemy w czasie: 24 h

OPIS
O AUTORZE

Wybór pism czołowego publicysty II RP, cenionego badacza Bizancjum, przedstawiciela ruchu syndykalistycznego, który analizował różne aspekty faszyzmu, hitleryzmu, bolszewizmu i polskiej rzeczywistości po zamachu majowym. Przedstawiał je na tle powojennego kryzysu Europy i w obliczu zmierzchu, jak sądził, demokracji liberalnej. To prowokujący do myślenia, wiele razy mogący zaskoczyć Czytelnika zapis dylematów, z jakimi mierzyli się myśliciele polityczni jednego z najbardziej burzliwych okresów historii, poprzedzającego wybuch II wojny światowej.

„W federacji sowieckiej pod firmą dyktatury proletariatu sprawuje rządy partia-zakon, czyli zorganizowana elita, wyraźnie oddzielona od proletariatu, która, władając wszystkimi przedsiębiorstwami wytwórczymi i całym systemem wymiany, rozwija gospodarkę planową, starając się jej nadać tempo jak najszybsze, aby uczynić Rosję jednym z krajów uprawiających imperializm gospodarczy i ubiegających się o udział w hegemonii, jaką kapitalistyczne imperia gospodarcze sprawują nad światem. «Socjalizm w jednym kraju» stał się – bardzo jaskrawym i radykalnym – faszyzmem rosyjskim, zajmującym miejsce wśród régime’ów, które opanowały środkową Europę”. (Przezwyciężanie marksizmu)

„Rewolucji faszystowskiej brak rewolucyjnego światopoglądu konstrukcyjnego, któ-rego nie może zastąpić nacjonalistyczna frazeologia dyktatorów. Faszyzm nie jest zdolny do rozwiązania zagadnień społecznych, do usunięcia sprzeczności socjalnych, do uregulowania sytuacji ekonomicznej w opanowanych przez siebie krajach. Dyktatura faszystowska nie może opanować sił, które rozpętała”. (Czy zmierzch faszyzmu?)

Kazimierz Zakrzewski (1900-1941), historyk, bizantynista, publicysta, czołowy w II RP teoretyk i propagator idei syndykalistycznych, związany z lewicą piłsudczykowską, później krytyk sanacyjnych elit, żołnierz Legionów Polskich i armii austriackiej, uczestnik walk z Ukraińcami o Lwów i wojny polsko-bolszewickiej, wykładowca Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, Uniwersytetu Poznańskiego i Uniwersytetu Warszawskiego, działacz m.in. Związku Naprawy Rzeczypospolitej i Związku Związków Zawodowych. Został rozstrzelany przez niemieckich okupantów w Palmirach.

Kazimierz ZakrzewskiUrodził się 4 listopada 1900 r. w Krakowie. W 1917 r. zaciągnął się do Legionów Polskich. W 1920 r. przystąpił do Brygady Akademickiej i uczestniczył w jej składzie w wojnie polsko-bolszewickiej. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Wykładał na Uniwersytecie Poznańskim i Uniwersytecie Lwowskim. W 1935 r. został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie objął pierwszą w Polsce katedrę bizantynistyki. W młodości Zakrzewski należał do organizacji „Zarzewie”. Po I wojnie światowej działał w lwowskim Klubie Zespołu Stu – ośrodku pracy koncepcyjnej, wspierającym obóz narodowy, później piłsudczyków. Zakrzewski współredagował organ prasowy Klubu – największy lwowski dziennik „Słowo Polskie”. Po zamachu majowym Zakrzewski stał się jednym z intelektualnych filarów środowiska „naprawiaczy” – lewego skrzydła obozu piłsudczykowskiego. Zaangażował się w prace Związku Naprawy Rzeczypospolitej, następnie Zjednoczenia Pracy Wsi i Miast. Współtworzył program Generalnej Federacji Pracy – prorządowej centrali związków zawodowych. Wstąpił także do Związku Związków Zawodowych. Publikował na łamach pism programowych obozu piłsudczykowskiego – w miesięczniku „Droga” i tygodnikach „Przełom”, „Pion”, „Naród i Państwo” oraz „Front Robotniczy”, w organach prasowych Generalnej Federacji Pracy – pismach „Solidarność Pracy” i „Syndykalista”, a od 1937 r. w wydawanym przez Centralny Wydział ZZZ warszawskim dzienniku syndykalistycznym „Głos Powszechny”. Z biegiem czasu Zakrzewski dystansował się do działalności głównego nurtu sanacyjnego. W czasie okupacji niemieckiej działał w podziemiu politycznym i wojskowym. Współtworzył konspiracyjny Związek Syndykalistów Polskich. 12 stycznia 1941 r. został aresztowany przez Niemców i wtrącony do więzienia na Pawiaku. W marcu 1941 r. po tym, gdy żołnierze Związku Walki Zbrojnej wykonali wyrok na znanym aktorze Igo Symie, volksdeutschu i agencie Abwehry, a później Gestapo, niemieckie władze okupacyjne zarządziły w odwecie egzekucję siedemnastu więźniów z Pawiaka, których zastrzelono 11 marca w lesie w podwarszawskich Palmirach. Jedną z ofiar mordu był Kazimierz Zakrzewski.