Swoistość polskiej kultury i jej stosunek do zachodu

Prawnik i historyk prawa polskiego, ur. się 15 listopada 1876 r. w Krakowie, kształcił w Gimnazjum św. Anny, studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując doktorat w 1898 r. Po dwuletnim pobycie za granicą (Rzym, Paryż) na stypendium PAU, podjął pracę w Krajowym Archiwum Akt Grodzkich i Ziemskich w Krakowie, przygotowując pracę Sądy ziemskie i grodzkie wieków średnich, która stała się podstawą habilitacji, przeprowadzonej w 1902 r. Od 1903 r. prowadził na UJ wykład o początkach polskiego parlamentaryzmu; stopień profesora nadzwyczajnego historii ustroju Polski uzyskał w 1908 r., profesurę zwyczajną i kierownictwo Katedry Historii Prawa Polskiego w 1912 r. Autor ponad czterystu prac na temat dziejów ustroju Polski i Litwy, był Kutrzeba doradcą misji polskiej na konferencję wersalską w 1919 r. i uczestnikiem delegacji rządowej dyskutującej z Czechami problem delimitacji południowej granicy Polski w 1925 r. Od 1916 był członkiem korespondentem PAU, od 1918 - członkiem czynnym, od 1926 r. sekretarzem generalnym, a w 1939 r. jej prezesem. W 1932 r. Kutrzeba został wybrany rektorem UJ. Był doktorem honoris causa zarówno uczelni krakowskiej, jak i wileńskiego Uniwersytetu Stefana Batorego. Po zwolnieniu z obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen włączył się w prace Uniwersytetu w konspiracji jako dziekan Wydziału Prawa, nadal kierując też pracami PAU i prowadząc ożywioną działalność charytatywną jako członek tzw. Komitetu Trzech. Jako prezes PAU wyjechał w połowie 1945 r. do Moskwy na zjazd Akademii Nauk ZSRR i wziął udział w rozmowach, w następstwie których doszło do powstania Rządu Jedności Narodowej. Zmarł w Krakowie 7 stycznia 1946 r.
W 2006 r. Ośrodek Myśli Politycznej wydał wybór pism S. Kutrzeby "Swoistość polskiej kultury i jej stosunek do Zachodu" ze wstępem prof. Stanisława Grodziskiego.