Józef Teodorowicz

Urodził się 25 lipca 1864 r. w Żywaczewie (obecna Ukraina). Studiował prawo w Czerniowcach, następnie teologię i filozofię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Dzięki jego inicjatywie zaczęto wydawać „Ruch Katolicki” (od 1897 r.), oraz „Przedświt” (od 1900 r.). W 1901 r. otrzymał sakrę biskupią obrządku ormiańskiego we Lwowie. W latach 1902-1918 był posłem na sejm galicyjski i członkiem wiedeńskiej Izby Panów. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości związał się z Narodową Demokracją, będąc w latach 1919-1922 posłem na Sejm. Po zamachu majowym w 1926 r. dał się poznać jako zdecydowany przeciwnik sanacji i zwolennik Romana Dmowskiego, starający się o poparcie Episkopatu dla Obozu Wielkiej Polski. Aktywnie uczestniczył w pracach Konferencji Episkopatu, od 1919 r. zasiadał w Komisji Biskupów, a od 1928 r. w Komisji Prawnej. W latach 1928-1936 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Prasowej i Duszpasterskiej. Opublikował m.in. "Z dziejowej chwili" (1918), "Na przełomie. Przemówienia i kazania narodowe" (1923), "Okruchy ewangeliczne" (1923), "Myśl religijna w narodzie" (1934), "Z Chrystusem Jezusem. Rozważania" (1947). Zmarł 4 grudnia 1938 r. we Lwowie.