Leopold Caro
Ekonomista, myśliciel polityczny i działacz społeczny. Urodził się 27 V 1864 r. we Lwowie. Studiował ekonomię oraz prawo na uniwersytecie w Lipsku. Po powrocie do rodzinnego Lwowa studiował również filozofię i obronił doktorat z zakresu prawa. Przez wiele lat był wykładowcą ekonomii na Uniwersytecie Jana Kazimierza, a w latach 1924 - 35 prowadził wykłady z zakresu ekonomii oraz nauk społecznych na Politechnice Lwowskiej. Był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Swoje prace publikował w wielu czasopismach, współpracował z Czasopismem Prawniczym i Ekonomicznym, Przeglądem Powszechnym oraz Ateneum Kapłańskim. W 1932 r. został powołany na stanowisko wiceprzewodniczącego Rady Społecznej przy Prymasie Polski. Caro uznawany jest za prekursora solidaryzmu chrześcijańskiego na ziemiach polskich. Wielki wpływ wywarły na niego koncepcje K. Gide, T. Carlyle, L. Bourgeois i J. Ruskina, faktyczną podstawą jego systemu było jednak przede wszystkim nauczanie społeczne Kościoła. Zmarł 8 II 1939 r. we Lwowie.
Główne prace: "Der Wucher" (Leipzig 1893); "Studia Społeczne" (Kraków 1908); "Socjologia" (Lwów 1912); "Problemy skarbowe państwa polskiego" (Kraków 1919); "Równomierność świadczeń w ustawodawstwie" (Warszawa 1920), "Ku nowej Polsce" (Lwów 1923); "Zasady ekonomii społecznej" (Lwów 1923); "Myśli Japończyka o Polsce" (Lwów 1927); "Solidaryzm - jego zasady dzieje i zastosowania" (Lwów 1931).
W serii Biblioteka Klasyki Polskiej Myśli Politycznej, nakładem Ośrodka Myśli Politycznej i Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ, ukazał się wybór pism Caro pt. "Zmierzch kapitalizmu" (wstęp Dariusz Grzybek).
