Dziennik 1918-1921. Tom 1-2
Dane szczegółowe:
- Oprawa miękka
- Rok wydania 2016
- Liczba stron 984
- Wymiar [mm] 125x195
- EAN 9788362628971
- ISBN 978-83-62628-97-1
- Data 2016-11-10
- ID 369403
Lata 1918-1921 to jeden z najważniejszych i najciekawszych okresów historii Polski – czas walki o niepodległość i urządzania odrodzonego państwa. Ten okres ma niezwykłego kronikarza – prof. Władysława Konopczyńskiego, jednego z najwybitniejszych polskich historyków. Niemal codzienne odręczne wpisy do Dziennika ukazują, często w nowym świetle, wielkie wydarzenia dziejowe, których Autor był świadkiem i uczestnikiem – paryską konferencję pokojową czy mobilizację kraju w czasie wojny z bolszewikami. To także zapis bogatego życia naukowego, kulturalnego i towarzyskiego Krakowa. Z kart Dzienników wyłania się wreszcie frapujący obraz wielkiego uczonego – jako męża, ojca, gospodarza w trudnych czasach dynamicznych zmian. Dzięki jego świadectwu poznajemy i możemy lepiej zrozumieć codzienność pierwszych lat II RP – gdy wielka historia dotykała każdego i każdy, na swój sposób, ją współtworzył.
Urodził się 26 listopada 1880 r. w Warszawie, w rodzinie powstańca styczniowego. Już od czasów gimnazjalnych aktywnie uczestniczył w rozmaitych kółkach pomocowych i samokształceniowych, a jako piętnastolatek napisał swój pierwszy skrypt z historii. Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim (1899-1904), uzyskując tytuł kandydata nauk na podstawie pracy „Przyczynki do kwestii powstania liberi veto”. Kontynuował studia na historii (Uniwersytet Lwowski, 1907-1908) i pod kierunkiem Szymona Askenazego został wypromowany na doktora. Po obronie doktoratu pracował przez pewien czas jako nauczyciel historii VI Gimnazjum w Warszawie i prowadził wykłady w Towarzystwie Kursów Naukowych. W 1911 r. habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim („Polska w dobie wojny siedmioletniej”) i podjął na tej uczelni pracę jako docent. W 1917 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1921 r. zwyczajnym. Kierował wtedy Katedrą Historii Polski Nowożytnej i Najnowszej.
Angażował się politycznie jako zwolennik Dmowskiego i przeciwnik Sanacji. Z ramienia Związku Ludowo-Narodowego zasiadał w latach 1922-1927 w Sejmie.
W czasie wojny, jako dziekan Wydziału Filozoficznego, został aresztowany w ramach Sonderaktion Krakau i – po pobycie w więzieniach Krakowa oraz Wrocławia – ostatecznie umieszczony w Sachsenhausen. Zwolniony w 1940, powrócił do Krakowa i brał udział w tajnym nauczaniu na UJ. Po wojnie poddany wyjątkowym szykanom. W 1948 r. zmuszono go do rezygnacji z pracy na UJ, oskarżając o szowinizm i rasizm.
Wydał m.in.:
„Mrok i świt” (1911)
„Geneza i ustanowienie Rady Nieustającej” (1917)
„Liberum veto” (1918)
„Przyczyny upadku Polski” (1918)
„Dzieje parlamentaryzmu angielskiego” (1922)
„Polska a Szwecja” (1924)
„Stanisław Konarski” (1926)
„Kazimierz Pułaski. Życiorys” (1931)
„Dzieje Polski nowożytnej” (1936)
„Konfederacja Barska” (1936-1938)
„Polska a Turcja, 1683-1792” (1936)
„Anglia a Polska w XVIII wieku” (1947)
„Fryderyk Wielki a Polska” (1947)
„Kwestia bałtycka do XX wieku” (1947)
„Chronologia sejmów polskich 1493-1793” (1948)
„Kiedy nami rządziły kobiety” (1960)
W 2009 OMP wydał wybór pism Konopczyńskiego "O wartość naszej spuścizny dziejowej".
Zobacz również:
Dzieje parlamentaryzmu angielskiego
Polska a Szwecja. Od pokoju oliwskiego do upadku Rzeczypospolitej 1660-1795
Geneza i ustanowienie Rady Nieustającej
Kwestia bałtycka
Stanisław konarski
Polska a Turcja 1683-1792
Polscy pisarze polityczni XVIII wieku
