Historia - studia przypadków. PAKIET

Jak się nie dać strawić Imperium? Polski realizm i idealizm polityczny wobec Rosji 1815-1921

Książka o zmaganiach Polaków z Rosją w XIX i na początku XX wieku – i o próbach porozumienia się z nią. Studium przypadków, ukazujących polskie myślenie i działanie polityczne w zderzeniu z myśleniem i działaniem politycznym Rosjan – analiza konfrontacji polsko-rosyjskiej na polu idei i praktyki politycznej, której dzieje wciąż dają wiele do myślenia.

W kręgu księcia Adama Jerzego Czartoryskiego i Wielkiej Emigracji. Studia i szkice

Książka o miejscu i losie sprawy polskiej w polityce międzynarodowej XIX wieku. Autor ukazuje wpływ wielkich politycznych gier tego stulecia na czynione przez Polaków próby odzyskania niepodległości, a przynajmniej poprawienia położenia zniewolonego narodu. Pokazuje również, jak czynione przez Wielką Emigrację – zwłaszcza środowisko skupione wokół księcia Adama Jerzego Czartoryskiego – zakulisowe zabiegi, aby pozyskać wsparcie polityków z mocarstw zachodnich, a także inspirowane przez nią propagandowe akcje wpływania na tamtejszą opinię publiczną oddziaływały na politykę Wielkiej Brytanii i Francji oraz jak reagowały na to Rosja, Austria i Prusy. To opowieść o wielkich politycznych rozgrywkach i mechanizmach rządzących wówczas polityką europejską. To także próba odpowiedzi na pytanie, jak skuteczni w tych grach mogli być politycy narodu pozbawionego własnego państwa: co realnie mogli w nich osiągnąć i co faktycznie osiągnęli.

Wojna Salazara. Polityka zagraniczna Portugalii w okresie drugiej wojny światowej.

„Portugalia w II wojnie światowej udziału nie wzięła. Leżące na peryferiach europejskiego kontynentu państwo w latach 1939-1945 odegrało jednak znacznie ważniejszą rolę, niż mogłoby to wynikać z powszechnej opinii na ten temat. Mimo swojej neutralności udzieliło bowiem szerokiej pomocy aliantom, w kilku przypadkach wywierając kluczowy wpływ na przebieg wojny w rejonie Morza Śródziemnego i na Atlantyku, a nade wszystko na utrzymanie Półwyspu Iberyjskiego z dala od wojennej zawieruchy. […] Rządzący państwem od 1932 r. premier i twórca portugalskiego systemu autorytarnego António de Oliveira Salazar miał pełną świadomość grożącego niebezpieczeństwa. […] Jasno zadeklarowany cel – zachowanie neutralności – nie należał do łatwych do zrealizowania, bo zarówno alianci, jak i państwa Osi podejmowali szereg działań, by Lizbona bardziej zdecydowanie wsparła jedną ze stron. Dziś wiemy już, jaki mógł być koszt ewentualnej portugalskiej porażki w tej grze. Gdyby wysiłki dyplomacji poszły na marne i gdyby Hiszpania przyłączyła się do konfliktu, Portugalia stałaby się polem bitwy między dwoma blokami i najprawdopodobniej nie pozostałby z niej kamień na kamieniu. Salazar toczył więc swoją „wojnę” o niepodległość kraju, zachowanie jego kolonialnego imperium, a wreszcie fizyczne przetrwanie niewielkiego, bo liczącego wówczas mniej niż osiem milionów mieszkańców narodu. Tym razem głównymi figurami nie byli jednak żołnierze, lecz dyplomaci, miejscem starcia stawały się gabinety, a szarże zamieniały się w negocjacje”.