Polska naszych pragnień, Polska naszych możliwości. Antologia Polityki Polskiej

„Polityka Polska” - pismo środowiska Ruchu Młodej Polski (RMP) - stała się w latach 80-tych XX w. jednym z najważniejszych ośrodków krystalizacji myśli i strategii prawicowej opozycji antykomunistycznej. Jej znaczenie polegało przede wszystkim na stworzeniu języka, którym pod koniec lat 80-tych i w latach 90-tych niemal cała prawica (i nie tylko) opisywała rzeczywistość schyłkowego PRL-u, proces odzyskiwania suwerenności przez Polaków, dominację na scenie politycznej postsolidarnościowej lewicy, ale i wewnątrzprawicowe spory. W tym sensie czternaście numerów pisma opublikowanych do 1989 r. i pięć numerów, które wydano już legalnie, stało się prawdziwą szkołą myślenia i działania politycznego dla ludzi, którzy w III Rzeczypospolitej znaleźli się w tak odmiennych ugrupowaniach jak Unia Demokratyczna i Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, redagowali i „Gazetę Wyborczą”, i „Gościa Niedzielnego”, i „Pro Fide, Rege et Lege”. Warto więc przyjrzeć się „Polityce Polskiej” właśnie z perspektywy jej znaczenia dla polityki polskiej lat 80-tych i 90-tych, mocniej zaakcentować wątki, które dla jej autorów nie zawsze były najważniejsze, pokazać wyraźne dziś, a wówczas nieoczywiste, konsekwencje głoszonych przez nich idei. Wydana przez Ośrodek Myśli Politycznej i Muzeum Historii Polski antologia - pod redakcją Małgorzaty Bartyzel i Artura Wołka - zawiera 34 teksty, autorstwa Jacka Bartyzela, Małgorzaty Bartyzel, Marka Budzisza, Wiesława Chrzanowskiego, Mirosława Dzielskiego, Marka Gadzały, Andrzeja Grajewskiego, Aleksandra Halla, Lecha Jeziornego, Marka Jurka, Rafała Matyi, Marka Pomorskiego, Kazimierza Michała Ujazdowskiego, Wiesława Walendziaka, Wojciecha Wasiutyńskiego, Tomasza Wołka i Pawła Ziółka.

Zasadniczy błąd wielu programów politycznych polega na myleniu perspektywy: program celów maksymalnych traktowany jest jako program celów bieżących. Uważamy, że ten błąd był bodaj główną przyczyną przegranej „Solidności” w grudniu 1981 roku. W szczególnie trudnej sytuacji, w jakiej znajduje się sprawa polska, tego błędu perspektywy popełniać nie wolno.
W naszych rozważaniach chcemy go uniknąć. Jesteśmy wierni wizji niepodległej, demokratycznej Polski, ale nie łudzimy się, aby mogła być ona uznana za realny program na dziś i na jutro. Aby program polskich celów maksymalnych mógł być urzeczywistniony w przyszłości, konieczne jest spełnienie pewnych zewnętrznych warunków, na które nasz wpływ może być jedynie ograniczony, i osiągnięcie przez nas szeregu celów etapowych. To już zależy przede wszystkim od nas. Będą one stanowić niezbędny fundament przyszłej niepodległości. Punktem wyjścia dla sformułowania programu na dziś i na bliską, dającą się przewidzieć przyszłość, musi być realistyczna ocena aktualnego stanu sprawy polskiej”. (fragment tekstu Między Polską naszych pragnień a Polską naszych możliwości, 1984)